NİCE YAŞLARA CANIM ANNEM...

Ben öyle çok eskiyi hatırlayamam. Hele erken çocukluk dönemimi hiç hatırlamam. Yine de bazı görüntüler gelir arada gözümün önüne; güzeller güzeli annemin yirmili yaşlardaki o duru, pırıl pırıl, sevgi dolu melek yüzü gelir. O zamanlar anneme bakıp bakıp bu kadın niye bu kadar güzel diyordum. Melekmiş esasen.

Bir arkadaşım yazmıştı sayfasında bir kaç sene önce. Herkesin kendi güzelini şeçtiği meleklermiş anneler. Kanatları olduğu içinmiş sırt ağrıları. Dünyanın kapısından girmeden önce, bir öpücük konduruyormuşuz şeçtiğimiz meleğin dudaklarına. Sonra o melek yeryüzüne iniyormuş ve zamanı gelince bir doğumla kavuşuyormuşuz. Kavlimiz varmış annemizle kalubeledan beri.

İyi ki kavuşmuşuz canım annem. İyi ki sen benim annemsin. Sen bu dünyaya inmiş en fedakar meleksin. Bana hep öğütler verirsin ya; “kendin için yaşa” diye. Maalesef ben seni örnek almışım annem. Sen kendini hiç düşünmedin ki; hep çocukların, öğrencilerin için yaşadın. Sen sadece 2 çocuk yetiştirmedin, yüzlerce iyi insan, yüzlerce vatansever kazandırdın bu ülkeye. Sonra benim Zeynep’imi, küçük meleğimi yetiştirdin. Bize herşeyden önce sevmeyi öğrettin, koşulsuz ve karşılıksız sevmeyi. Paylaşmayı, hoşgörüyü, iyi niyeti, sabrı öğrettin. Cesareti öğrettin. Vatan sevgisini işlettin içimize.

Bugün hayatın her alanında aktif, çalışan bir kadın, bir anne olarak dimdik ayakta durabiliyorsam, yaptıklarımla gurur duyuyorsam senin sayende Canım Annem. Dualarını bizden esirgeme meleğim. Nice senelerde hep bizimle ol…Seni Çok Seviyorum...